پیش از زلزله سال 1369ه.ش ، ساختمان امامزاده، بنایی کوچک و گنبد دار بوده که به عنوان یک زیارتگاه کوچک و محلّی مورد توجه و احترام ساکنان منطقه بوده است. در جریان زلزله سال 1369 بنا تا حدود زیادی تخریب شده و گنبد آن کاملا فرو می ریزد. متاسفانه اطلاعات، از بنای امامزاده پیش از مرمّت، محدود و بسیار ناقص است. بر اساس گزارش­های باقی مانده، امامزاده حیدر بنایی ساخته شده از لاشه سنگ و ملاط آهکی با پلان احتمالا 12 ضلعی بوده است.( ثبوتی، 1372، فرم اطلاعات و مشخصات بقاع متبرکه ) با توجه به پلان آرامگاه، احتمال دارد که گنبد این آرامگاه از نوع گنبد های مخروطی بوده است.

توصیف بنا - معماری

بنای فعلی، ساختمانی تقریبا راست­گوش است که بر روی سکویی سنگی قرار دارد. با توجه به این که ساختمان امامزاده در زمین­های ناهموار حاشیه رودخانه احداث شده، و با توجه به شیب عمومی منطقه که از شمال به جنوب ( در جهت رودخانه ) است، بنابر این قسمت شمالی بنا در سطحی بالاتر از جنوب آن قرار دارد. در نتیجه سازندگان بنا برای این که شیب زمین را رفع نموده و سطحی تراز ایجاد نمایند، ابتدا سکویی سنگی در بخش جنوب محل امامزاده ایجاد کرده و سپس بنا را بر روی آن ایجاد نموده­اند. سکو از لاشه سنگ­های نسبتا بزرگ به شکل تقریبا مربع و در دو سطح  بازسازی شده است. اما بر اساس شواهد موجودة، سکوی اولیه نیز در شکل و اندازه سکوی فعلی بوده است. بلندی سکو با توجه به شیب زمین در قسمت­های مختلف،

متفاوت است. بلندترین بخش آن در جنوب 120 سانتی متر ارتفاع دارد.

تاریخچه و کارکرد بنا

هرچند شجره نامه­ای از امامزاده حیدر موجود نمی باشد، امّا بر اساس اظهارات مردم محلی، امامزاده حیدر، از نوادگان امامان شیعه می باشد. در فرم اطلاعات و مشخصات بقاع متبرکه میراث فرهنگی، از آن به عنوان محل دفن یکی از سادات علوی یاد شده است. در خصوص تاریخچه بنا با توجه به تخریب کامل بنا و احتمال برهم خوردن نقشه اصلی در جریان نوسازی نمی توان بنای فعلی را با بناهای دیگر منطقه یا استان مقایسه نمود، بنابر این برای بررسی تاریخچه بنا ناگزیریم تا شواهد محیطی را مورد مطالعه قرار دهیم. با توجه به برجای ماندن چندین اثر تاریخی در پیرامون بنا و ارتباط امامزاده با آنها، احتمال هم عصر بودن امامزاده با آنها دور از تصور نیست. در حدود 20 متری شمال امامزاده بنای کوچکی به شکل چهار طاقی وجود دارد که به نام چهار طاقی یا آتشکده گیلوان معروف است. در جانب شمالی چهار تاقی، تپه ای تاریخی وجود دارد که بنا به نظر باستان شناسان سفال­های سطحی آن مربوط به دوران میانی اسلامی است. در سمت جنوب غرب امامزاده و در کنار جاده خاکی منتهی به آن نیز، تپه ای تاریخی وجود دارد که سفال­های سطحی آن مربوط به قرن سوم و چهارم هجری است. بنابر این با توجه به شواهد موجود و ارتباط امامزاده با آثار پیرامون آن، امامزاده حیدر احتمالا آرامگاهی از دوران میانی اسلام بوده که در زلزله تخریب شده و بعد ها نوسازی گشته است.